Χθες, ένα κοριτσάκι 4 χρόνων από τον Άγιο Αθανάσιο πέθανε την ώρα που το πήγαιναν Λευκωσία (!) μετά από ατύχημα. Τι είδους θεραπεία είναι αυτή που ΔΕΝ υπάρχει στη Λεμεσό (ενδεχομένως και αλλού) και που πρέπει οι νόμοι της φύσης και της ιατρικής να μπαίνουν σε twilight zone όπου ο χρόνος ΣΤΑΜΑΤΑ επ'αόριστον για να μπορεί κάποιος που είχε την ΑΤΥΧΙΑ να ΜΗΝ ζει στην Λευκωσία να έχει ΚΑΠΟΙΕΣ πιθανότητες να μην πεθάνει; Παρόμοια περιστατικά υπάρχουν πολλά. Πόσος κόσμος πρέπει να πεθάνει για να μας θεωρήσει το καθεστώς ίσους πολίτες αλλά και οι Λεμεσιανοί πολιτευτές να ασχοληθούν επιτέλους με θέματα της επαρχίας που τους έχει αναθέσει τις ευθύνες που πάνε με τα αξιώματα που κατέχουν;
Μας λένε "να μην φανατιζόμαστε για έναν ποδοσφαιρικό αγώνα." Μα λένε "τα λάθη και οι παραλείψεις είναι ανθρώπινες", ειδικά μάλιστα αφού ζήτησε και "συγνώμη" ο διαιτητής Τράττος.
Και εμείς λέμε: Τα προβλήματα ΔΕΝ είναι μόνο ποδοσφαιρικά και αθλητικά. Έχουν πολλές προεκτάσεις. Είναι και κοινωνικά και πολιτικά και οικονομικά.
Απαντούμε λοιπόν: Ανοίξτε τα μάτια σας και δέστε την μεγάλη εικόνα. Την πραγματικότητα που θέλει τους μηχανισμούς που αποτελούν το Κυπριακό κατεστημένο να συμπεριφέρεται ως πόλη-κράτος του 4ου π.Χ. αιώνα όπου οι εκτός πρωτεύουσας πολίτες και εκτός κατεστημένου πολίτες είναι δεύτερης κατηγορίας και αναλώσιμοι.
Κατά τα άλλα μας ενοχλεί η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ του διεθνούς παράγοντα απέναντι στην κατοχή της βόρειας Κύπρου.
Ο διεθνής παράγοντας συμπεριφέρεται στην Κύπρο όπως η Κύπρος συμπεριφέρεται στους πολίτες της.
Θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Αυτό το κείμενο είναι για γερά στομάχια διότι φωτογραφίσει και εντοπίζει κάποιες σκληρές αλήθειες. Όποιος δεν αντέχει να δει τις εικόνες στη φωτογραφία, ας το κλείσει και ας ανοίξει την τηλεόραση να βλέπει τον Σάκη και την Αννίτα Πάνια.
Το Κυπριακό κράτος ιδρύθηκε μετά από απόφαση των μεγάλων δυνάμεων σε αντίθεση με τη θέληση και τους αγώνες του λαού. Με την επιβολή του συντάγματος (διότι περί επιβολής πρόκειται), δημιουργήθηκε στο νησί ένα σύνολο μηχανισμών που αποτελούσαν το καινούργιο καθεστώς: πολιτικών, διπλωματικών, κομματικών. Αυτοί οι καινούργιοι μηχανισμοί προστέθηκαν στους υπάρχοντες μηχανισμούς: βιομηχανικούς, εκκλησιαστικούς, δημοσιογραφικούς, κλπ.. Έτσι, δημιουργείται στην Κύπρο μια άρχουσα τάξη.
Εδώ πρέπει να κάνουμε μια παρένθεση και να εντοπίσουμε το γεγονός ότι οι μηχανισμοί αυτοί δεν είναι αφηρημένες έννοιες. Είναι σύνολο ατόμων, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν μέχρι τις παραμονές της Ζυρίχης αγρότες ή –στην καλύτερη περίπτωση—με ελάχιστη μόρφωση.
«Ο μόνος σύνδεσμος που δεν υπάρχει είναι ο Σύνδεσμος Απαγχονισθέντων.»
Ανώνυμος
Από τότε μέχρι σήμερα όλοι αυτοί που από δω και μπρος θα τους αναφέρουμε συλλογικά με τον όρο «κατεστημένο» έφαγαν και συνεχίζουν να τρώνε από τους ΤΑΦΟΥΣ των νεκρών ηρώων της Κυπριακής ιστορίας, κυρίως του αγώνα 1955-59. Τέτοια ιεροσυλία και τέτοια εκπόρνευση των αγώνων και των εθνικών συμβόλων του λαού είναι πολύ δύσκολο να συναντήσει κάποιος διεθνώς.
Φτάσαμε στο παρανοϊκό σημείο που άτομα που ήταν αγέννητα το 55-59 να βαφτίζονται «αγωνιστές» και να διεκδικούν δάφνες και τιμές και διορισμούς και γι’αυτούς και για τα παιδιά τους (Ναι, υπάρχει και «σύνδεσμος απογόνων.»)
Δυστυχώς το φαγοπότι δεν σταμάτησε ούτε με το (πολύ γερό) χαστούκι της εισβολής. Το αντίθετο μάλιστα, συνεχίστηκε και δυνάμωσε στο όνομα ενός εντελώς αφηρημένου και μάλλον αόρατου «αντικατοχικού αγώνα» όπου εκατομμύρια εκατομμυρίων δόθηκαν (και δίνονται) στον επίσης αφηρημένο και επίσης αόρατο όρο της «παγκόσμιας διαφώτισης για το Κυπριακό.»
Και ενώ μέχρι την δεκαετία του ’70 το φαγοπότι του κατεστημένου περιοριζόταν κυρίως ανάμεσα στα καπετανάτα και τις κλίκες της ηγεσίας της «εθνικόφρωνης» [sic] δεξιάς, στο φαγοπότι δεν άργησε να μπει και η ηγεσία της αριστεράς που εκτός από cheerleaders των δικτατορικών καθεστώτων της ανατολικής Ευρώπης, αποτελούσε και αυτή κατεστημένο ανάμεσα στην εργατική και αγροτική τάξη με τις συντεχνίες, τους εργατοπατέρες, τις «λαϊκές οργανώσεις», τα σωματεία, την Επαγρύπνηση, κλπ.
Έτσι αφού μοίρασαν την πίτα, έφτιαξαν το Κυπριακό όνειρο (αντίστοιχο του American dream) όπου όλα μοιράζονται (δημόσιες υπηρεσίες, εκπαιδευτικές υπηρεσίες, αθλητισμός, εκκλησία, κτηματολόγια, κλπ) στους διάφορους μηχανισμούς που πλέον λειτουργούν ως «μαφιόζικες οικογένειες», διαφόρων χρωμάτων και αποχρώσεων.
Έτσι, από «νήσος των αγίων και των ηρώων», γίναμε ο Παναμάς της Ευρώπης.
Μέσα σ’αυτό το σκηνικό, εκτός από τους νονούς, τα καπετανάτα, τους εργατοπατέρες, τους διαφόρων ειδών μαφιόζους του βρώμικου χρήματος, σωματέμπορους και τους εκτελεστές, υπάρχουν και τα θλιβερά γιουσουφάκια: Οι κάθε λογής γλύφτες, δημόσιοι υπάλληλοι, παράγοντες, δημοσιογράφοι, τελωνειακοί, τμήμα μετανάστευσης, όργανα της τάξης, εκπαιδευτικοί, κλπ. που θέλουν και αυτοί κάποια αποφάγια από την πίτα της εξουσίας και που ονειρεύονται μια μέρα, αντί για αποφάγια να έχουν μπροστά τους ένα ολόκληρο πιάτο.
Μια δεύτερη παρένθεση: Όχι, δεν πέφτουμε στην παγίδα του κατεστημένου να βάλουμε τους πάντες στην ίδια μοίρα για να μπορούν μετά να μας κτυπήσουν ότι ισοπεδώνουμε τα πάντα. Επαγγελματίες και αξιόλογοι άνθρωποι υπάρχουν. Εντοπίζουμε απλώς τους γλύφτες και τα τσιράκια του κατεστημένου και (βεβαίως) όλους αυτούς που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του.
“The greatest trick the devil played upon people was to convince them
that he did not exist.”
--Kaisersoesse, The Usual Suspects
Για να κρατούν λοιπόν τον λαό σε ένα μόνιμο λήθαργο, τον έχουν πείσει ότι τα πολιτικά κόμματα αλλά και οι πολιτικές προσωπικότητες αποτελούν διέξοδο στα προβλήματα που αντιμετωπίζει.
Επιπλέον, έχουμε ένα τόσο σάπιο κράτος, που μας έχει δημιουργηθεί ανοσία στα σκάνδαλα.
Μέσα σε όλη αυτήν τη σαπίλα, θα ήταν αδιανόητο να έχουμε την απαίτηση ο αθλητισμός (και το ποδόσφαιρο ως το πιο μαζικό άθλημα) να αποτελούν λαμπρή εξαίρεση.
Φτάσαμε επομένως στο σημείο να ποδοσφαιροποιείται η πολιτική ζωή, να κομματικοποιείται το ποδόσφαιρο και να δίνει χρήματα η εκκλησία και στα δύο κομματικά καφενεία της πρωτεύουσας, ακόμα και σ’άυτό που είναι «ιδεολογικά» [sic] φορτισμένο να είναι εναντίον της εκκλησίας.
ΑΕΛ: Η Αθλητική Ένωση Λεμεσού ούτε ήταν και ούτε είναι πολιτικό σωματείο. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο κόσμος της δεν έχει πολιτικές θέσεις. Αυτό σημαίνει ότι ο κόσμος της αφήνει τις πολιτικές του θέσεις μακρυά από την ΑΕΛ, σε αντίθεση με τους οπαδούς άλλων ομάδων που ορίζονται ως οπαδοί με βάση τις πολιτικές τους θέσεις.
Υπάρχει επίσης στην πόλη μας ένα καφενείο με φρουτάκια στο ρετιρέ, καζαντί στο ισόγειο και με ένα μείγμα από μικροαπατεωνίσκους, παραγοντίσκους και υπόκοσμο ενδιάμεσα. Είναι αυτοί που αφού έφαγαν και ξεκοκάλισαν όλους τους νεκρούς ήρωες του 55-59 από το ’60 μέχρι το ‘74, από τότε συγκέντρωσαν όλους τους πραξικοπηματίες και τον υπόκοσμο της άκρας δεξιάς. Αν το κατεστημένο του κυπριακού κράτους είναι τα σκατά, ο Απόλλωνας είναι οι μύγες.
Δεν είναι επίσης τυχαίο που ο πρόεδρος της ΚΟΠ δήλωσε κώλυμα για να μην παρευρεθεί στον τελικό τον οποίο ο ίδιος διοργανώνει. Είναι σαν να σε καλεί κάποιος σπίτι του και να φεύγει πριν να πας. Εκτός από αυτό, ο πρόεδρος της ΚΟΠ νομίζει ότι απευθύνεται σε βλάκες, αφού μίλησε για συνεδρία της ΟΥΕΦΑ (τάχα), της οποίας όμως ο αντιπρόεδρος βρισκόταν στην Κύπρο για την απονομή του κυπέλλου (!) Τίποτε από όλα αυτά δεν μας κάνει εντύπωση και δεν μας προβληματίζει. Αυτό που μας προβληματίζει είναι για πιο λόγο η ΚΟΠ αποφεύγει ως σήμερα να δώσει ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ και στον Απόλλωνα για την κατάκτηση του τροπαίου από τον ΑΠΟΠ αφού το κύπελλο το πανηγύρισαν αυτοί πρώτοι.
Διερωτόμαστε τι θα συνέβαινε αν θα τολμούσε διαιτητής σε τελικό κυπέλλου να ΜΗΝ δώσει ΔΥΟ πέναλτυ σε ένα από τα δύο κομματικά καφενεία της πρωτεύουσας, ή αν απέφευγε να δώσει ΔΥΟ κόκκινες κάρτες, ή αν απέφευγε να δώσει φάουλ (χέρι) σε φάση που θα κατέληγε σε γκολ, ή αν απέφευγε να δώσει κάρτα σε ποδοσφαιριστή αντίπαλης ομάδας που θα χειρονομούσε απέναντι σε 15,000 κόσμο. Διερωτόμαστε τι ακριβώς θα συνέβαινε σε επίπεδο ΚΟΠ, ΚΟΑ και παραγόντων, επιτροπών διαιτησίας κλπ, και όχι σε επίπεδο οπαδών.
Τι μας απέδειξε ο τελικός κυπέλλου:
Πρώτον και ηχηρότερο μήνυμα: Ότι όσα χρόνια ξηρασίας και αν περάσουν, η ΑΕΛ είναι πολύ μεγάλη και είναι ΕΔΩ. 15 χιλιάδες κόσμος, όλων των ηλικιών και των δύο φύλων και όλων των κοινωνικο-οικονομικών τάξεων σε μια έξοδο ρεκόρ για τα Κυπριακά δεδομένα. Αυτή είναι η ΑΕΛ, είστε αρέσει στο κατεστημένο της σαπίλας και της βρωμιάς είτε δεν αρέσει.
Ότι το κατεστημένο δεν θέλει μια μεγάλη ΑΕΛ διότι αυτό δεν βολεύει κανέναν από τους μηχανισμούς του.
Ότι οι Λεμεσιανοί βουλευτές και άλλοι πολιτευτές είτε δεν έχουν την ικανότητα να δουν και να κατανοήσουν την πραγματικότητα είτε έχουν βολευτεί μέσα στο κατεστημένο (είτε και τα δύο βεβαίως). Είναι γι’αυτό που ήδη ακούγονται κάποιες σπασμωδικές φωνές ότι πρέπει τάχα να στηρίξουμε τον έναν μηχανισμό και να καταψηφίσουμε τον άλλον, αφού μερικοί νάνοι πολιτικάντηδες έχουν την εντύπωση ότι απευθύνονται σε ηλίθιους.
Ότι οι περισσότεροι νερόβραστοι, άοσμοι και φτωχοί δημοσιογράφοι του τύπου Φ. Μακρίδη και Γ. Βασιλείου είναι απλώς γιουσουφάκια του κατεστημένου, αγράμματοι και γλύφτες. Εδώ πρέπει να αναφέρουμε και κάποιες εξαιρέσεις (μη ΑΕΛΙΣΤΩΝ) αντικειμενικών δημοσιογράφων όπως τον Χρίστο Ζαβό.
Ότι η μεγαλύτερη επιτυχία του φρουτο-καφενείου της άκρας δεξιάς των εοκαβητατζήδων πραξικοπηματιών και του υπόκοσμου, είναι οι αποτυχίες της ΑΕΛ. Ότι οι οπαδοί του Απόλλωνα έχουν περισσότερο άγχος από άλλους οπαδούς αφού εκτός από την πορεία της ομάδας τους, ανησυχούν (πολύ περισσότερο μάλιστα) για την πορεία της ΑΕΛ. Ότι ορίζονται ως οπαδοί με βάση τις αποτυχίες της ΑΕΛ. Ότι είναι η προσωποποίηση της μιζέριας.
Ότι η μεγαλύτερη και πιο ένδοξη στιγμή του καφενείου των πραξικοπηματιών με τα φρουτάκια είναι η στιγμή της διαβάθμισης της ΑΕΛ.
Παρένθεση τρίτη: Όχι, δεν θεωρούμε όλους τους Απολλωνίστες αντιπαθητικούς. Όσους αντιπαθητικούς γνωρίζουμε όμως, είναι Απολλωνίστες.
Τι μας ενόχλησε στον τελικό κυπέλλου:
Μια-δυο Κυπριακές σημαίες στην κερκίδα. Αυτό το πανί συμβολίζει ένα κράτος, οι μηχανισμοί του οποίου μας θέλουν δεύτερης κατηγορίας πολίτες. Επομένως προς τι αυτό το σύμβολο στην ΑΕΛΙΣΤΙΚΗ κερκίδα;
Τι μας δίδαξε το τελικός κυπέλλου:
Ότι ενόσω το Κυπριακό καθεστώς θα συνεχίζει κάνει διακρίσεις ανάμεσα στους πολίτες του, εμείς θα συνεχίσουμε να το βλέπουμε ως ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ.
Τι θα μας μείνει από τον τελικό κυπέλλου:
Ένα κοριτσάκι 7 χρονών περίπου με πατερίτσες να φεύγει από το γήπεδο φορώντας την φανέλα της ΑΕΛ. Αυτή είναι η ΑΕΛ: Πείσμα και ψυχή. Είτε αυτό αρέσει στα θρασύδειλα ανθρωπάκια της ντροπής στυλ Τράττου, Κουτσκομούμνη κ.ά. είτε δεν αρέσει.
ΤΑ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΗ ΣΑΣ, Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ
Νεκροθάφτης, Λεμεσός, 18 Μαΐου 2009.
